W czasie wolnym staram się nie denerwować ludzi nadmiarem entuzjazmu i głęboko zakorzenionego optymizmu, który momentami (kilka razy w tygodniu) zamienia się w parogodzinną równie głęboką depresję. A na poważnie? Na poważnie. Jeśli jesteś zbyt wielkim optymistą, przysięgam, zawsze w przeciągu pięćdziesięciu metrów znajdzie się ktoś, kto zechce zrzucić na Ciebie cały swój bagaż emocjonalny, u którego źródeł leży trudne dzieciństwo i złe relacje z matką.

Kiedy jedna z moich koleżanek powiedziała: Jesteś jedyną spośród moich koleżanek, która jest naprawdę dorosła. No wiesz… masz rodzinę, chciało mi się śmiać, bo właśnie wtedy kiedy założyłam rodzinę zrozumiałam, że dorosłość to nie jest jakiś stan, do którego się dochodzi i on jest. To coś, co stale się staje.

Nasza rodzina przeżywa kolejny rękodzielniczy renesans. Co zaowocowało nowym kontem na Instagramie, na które będziemy regularnie wrzucać nasze DIY. Wszystko można zabrać do domu i za każdym przedmiotem kryje się pewna rodzinna, mniejsza lub większa historia.

Wiem, że większość osób po prostu szaleje na temat Netflixa. To przecież takie fascynujące, tyle filmów w świetnej jakości, wielki wybór, super hity… i Bandersnatch, w którym można wpływać na przebieg filmu. Ale dzisiaj nie będę się zachwycać, w miejsce tego opowiem o tym, co mnie drażni.

Nie zawsze udaje się z odpowiednim wyprzedzeniem pomyśleć o prezencie dla dziadków. A wiem coś o tym, bo w tym roku z powodu dużej ilości pracy trochę przegapiłam styczeń. Obudziłam się w piątek, ze świadomością, że muszę ogarnąć jakiś prezent. Ale uwaga! Nie podam Wam mojego tegorocznego pomysłu, bo moi rodzice czytają tego bloga i nie chciałabym aby dowiedzieli się co dostaną.

Mnie samej aż trudno uwierzyć, że postanowiłam się nie kłaść po tym, jak Syn obudził mnie o czwartej rano. Pomyślałam: Zrobię sobie ten cały miracle morning tylko, że o piątej rano. I wiecie co? Jest fajnie, zrobiłam sobie herbaty i usiadłam do pracy. Może to dziwny sposób na relaks, ale uwielbiam pisać i rzadko kiedy mnie to męczy.

W macierzyństwie trochę tak jest, że jest cała sfera widoczna z zewnątrz i ten backstage, którego pozornie nikt nie zauważa. Przy czym “pozornie” to słowo klucz. Macierzyństwo to radość, wzruszenia, ale też wyzwania i czasami łzy bezradności. Z przemęczenia, z tego, że chcesz aby coś było lepsze, a z drugiej strony nie masz na to wpływu.

Jestem przekonana, że prostota i minimalizm dają czas. Budowanie uproszczeń to cenna umiejętność, którą cenię sobie jako mama, ale też freelancerka. Gdyby nie uproszczenia, już dawno zwariowałabym.

Czasami mam nieodparte wrażenie, że otaczają mnie oczekiwania. "On powinien", "on nie powinien", "jak on mógł" i tak dalej, czyli trudne tematy poruszane przez moje koleżanki singielki. Tematy, które już dawno są poza mną, a z drugiej strony są aktualne i ważne dla bliskich mi osób. I siłą argumentu posiadania rodziny, zawsze jestem tą osobą, którą pyta się o rady. Jak to jest z tym posiadaniem rodziny? Skąd wiesz, że to już? Jak ocenić, czy facet się nadaje?

Możecie mi wierzyć lub nie, ale jest to mój główny cel noworoczny. Moje wieczne pogubienie w sprawach duchowych ogromnie mnie męczy i nie daje mi spokoju. W związku z tym, postanowiłam, że spróbuję ten nadchodzący rok potraktować jako final countdown. Również w tym względzie. Nie twierdzę, że się już nigdy w życiu nie zgubię, bo to byłoby zwyczajne kłamstwo. Postanowiłam jednak wszelkimi siłami się odnaleźć, jeżeli nie na dłużej, to przynajmniej na ten rok.