Jak myśleć mniej – poradnik dla nadaktywnych
Po pierwsze, ta książka jest super! – nie ma to jak dobry
wstęp. Zbudowałam napięcie, a teraz będę wyjaśniać dlaczego jest super i co Wam
przyniesie lektura. Jak zawsze, jest to opinia bardzo subiektywna. Mówią, że o
gustach się nie dyskutuje, ale zawsze można przedstawić swoje racje.
Jeśli myślenie o robieniu czegoś zajmuje Ci więcej czasu, niż robienie tego – jesteś nadaktywny mentalnie
Ale to nie świadczy jeszcze o upośledzeniu, choć w pewnym
sensie tak. Mózgi nadaktywnych różnią się od mózgów normalnych ludzi. W jednym
umyśle synestezja (mój czwartek jest zielony – zawsze tak było) łączy się z
hiperestezją. Pierwsze oznacza to, że słowa mogą pachnieć, smakować a nawet
mieć swój kolor. Potocznie nazywa się to pomieszaniem zmysłów. Ale spokojnie.
Nie jesteśmy nienormalni.
W rzeczywistości synestezja jest potężnym narzędziem, które
pomaga wykorzystywać umysł w sposób, który nie zadziała u tych, którzy nie są
synestetykami. Hiperestezja to pewien stan psychiczny, który przekłada się na
zachowania. To swego rodzaju nadwrażliwość, która może się przejawiać różnie. Nadaktywni
mentalnie, myślą za dużo, ale też zazwyczaj czują się mocno zjednoczeni ze
światem i wydaje im się bardzo często, że cały świat myśli tak, jak oni. Dziwią
się za każdym razem, gdy okazuje się, że tak nie jest.
Dużo mówią, a w ich duszach rozgrywa się całe spektrum
odczuć. Potrafią wstać i od samego rana mieć milion pomysłów, a także milion
kwestii do obgadania. Często tak jest, że oferują innym dużo, a inni… No cóż,
nie są w stanie odwdzięczyć się tym samym, bo nie są nadaktywni. I np. nie
potrafią aż tak okazywać miłości, jak hiperesteci, którzy zwracają uwagę na
każdy szczegół. W istnienie nadaktywnych wpisane jest niezrozumienie przez
społeczeństwo, a także rozmaite niedobory przejawiające się w relacjach
międzyludzkich.
Co więcej, często stany doznawane są powodem do ciężkich
depresji. Nadaktywni mentalnie są trochę jak takie „szczeniaczki” bo potrafią
chwytać się dobrych rzeczy, ale mogą równocześnie cierpieć na przewlekłą
depresję. Ciężko porównuje się ich do osób chorych na chorobę dwubiegunową, a
także do tych przejawiających osobowość borderline.
Ja sama jestem nadaktywna mentalnie i wiedziałam o tym zawsze, ale czy to powód do dramatu?
Otóż nie. Jeśli wiesz kim jesteś i widzisz te różnice
pomiędzy Tobą a światem, to możesz żyć panując nad swoim własnym umysłem. To
prawda, musisz więcej wysiłku włożyć w to, by być tu i teraz. Innym osobom
przychodzi to łatwo, ty z natury jesteś z głową w chmurach – ale i z tego da
się wychodzić przy odpowiednim wysiłku.
Nadaktywność mentalna nie musi prowadzić do depresji, do
rezygnacji ze świata ani z własnych marzeń. Jeśli przyjmiesz za fakt, różnice
które zachodzą między Tobą a światem, możesz praktycznie wyeliminować ryzyko
przeciągłego złego nastroju. Nadaktywni mentalnie mają często bardzo rozwiniętą
empatię i czasami też brakuje im instynktu samozachowawczego, dlatego są
wybitnie narażeni na napotkanie rozmaitych katów i popadnięcie w toksyczne
relacje. Nie potrafią stawiać granic, bo wydaje im się, że wszyscy ludzie z
natury są dobrzy.
Zdolności do wykorzystania
Nadaktywni mentalnie mają ogromne zasoby umysłowych
zdolności do wykorzystania, choć często sami nie zdają sobie z tego sprawy, bo
sabotują samych siebie z powodu różnic jakie zachodzą między nimi, a
społeczeństwem.
Ale jakie to są zdolności? Powiem o sobie samej, bo
najłatwiej mówić z własnego punktu widzenia. Po pierwsze, jestem w stanie
nauczyć się praktycznie wszystkiego, co w moim umyśle ma kształt i kolor.
Częściowo mam na to wpływ, częściowo nie mam. Zieloność czwartku jest dla mnie
tak oczywista, jak niebieskość nieba dla osób, które wychodzą rano na dwór i
spoglądają w górę. Nie jestem w stanie nauczyć się rzeczy, którym nie umiem nadać
kształtu i koloru w umyśle – a w większości przypadków jednak potrafię to
zrobić, bo mam rozwiniętą wyobraźnię i ciągle nią pracuję.
Po drugie, nadaktywni mentalnie muszą pracować umysłowo,
używać wyobraźni i inspirować się. Wpływa to na ich ogólnie dobre samopoczucie
i poziom szczęścia. Kiedy nie ma inspiracji i nie widzą efektów własnych
działań, czują się jakby umierali. Ale kiedy mają swój flow – wszystko przedstawia
im się w fantastycznych barwach i widzą świat jako zbiór możliwości.
Po trzecie, wyobraźnia to potężne narzędzie. Nadaktywni mogą
jej używać do panowania nad własnymi stanami psychicznymi. Przykład? Od
jakiegoś czasu doświadczam absolutnie pozytywnego wpływu autohipnozy na moje
życie. Brzmi intrygująco? Być może. W istocie wszystko opiera się na kotwicach.
To takie punkty zaczepienia, którymi błyskawicznie można wyprowadzić się z
negatywnych stanów w pozytywne. Będzie wpis, w którym opiszę Wam jak to się
robi. Na razie poprzestańmy na tym, że można, że da się i że wymaga to wyobraźni.
A że nadaktywni czują całym sobą – mają wyjątkową łatwość w używaniu kotwic. ;)
Podsumowując…
O tym wszystkim jest właśnie ta książka. I naprawdę warto ją przeczytać, wzbogaci Waszą wiedzę a także pomoże zrozumieć samych siebie lub osoby nadaktywne z Waszego otoczenia. Poleciłabym ją każdemu, bo poszerza punkt widzenia i pokazuje świat, jakiego większość osób nie zna, ponieważ ten świat siedzi w głowach nadaktywnych ;)
